Over Ger

Mijn eerste uitvaart maakte grote indruk. Ik was geen familie van de mensen op de eerste rij in de dorpskerk. Maar als kind voelde ik wel aan: ik ben met hen verbonden, ik hoor er bij. Er zijn meer kringen van nabestaanden.

Misdienaar

Als misdienaar van nog geen 10 jaar stond ik vooraan en zag en hoorde hoe de pastoor beschikte over een heel scala aan woorden en rituelen. Mooi en betekenisvol vond ik het dalen van de kist in het graf. We waren op het kerkhof, gelegen rondom de kerk aan de voet van de dijk, in weer en wind. Niet ongevaarlijk, zo vlak aan de groeve: ik ben er een keer bijna ingevallen, met wijwatervat en al. Toen al had ik het druk met kijken naar wat er allemaal gebeurde.

Theoloog en tijdschriftmaker

Later - ik studeerde in die tijd theologie - zag ik een verzakelijking en versobering van uitvaarten. Steeds meer crematies, steeds minder kerk, steeds korter en kaler. Onpersoonlijk vaak ook, helaas. In de kerken was het niet veel beter. De ruimte in de katholieke kerk van mijn jeugd was door restauratieve tendensen veel minder geworden. Ondanks de goede bedoelingen was het nogal eens stippellijntjesliturgie: een andere naam invullen, de rest van de teksten bleef hetzelfde. Passend voor iedereen en tegelijk passend voor niemand. Ik constateerde ook dat veel meer uitvaarten op televisie werden getoond. Zowel plechtige, van beroemdheden, maar ook het afscheid van gewone mensen als nieuwsbericht. En niet alleen katholieke, of anders-christelijke of zelfs maar godsdienstige uitvaarten, maar van mensen van allerlei pluimage.

Fotograaf

Als redacteur bij twee tijdschriften heb ik in tien jaar tijd heel veel foto's voorbij zien komen. Gemaakt door anderen, maar mede door mij beoordeeld en gecombineerd met verslagen, opinies en analyses. Eerst jarenlang uitsluitend zwart-witfoto's, later kwam er kleur. Zelf foto's maken deed ik toen nauwelijks: te verlegen, te zeer onder de indruk van het hoge niveau van wat ik op mijn bureau kreeg. Uiteindelijk zorgde het digitale tijdperk ervoor dat ik het wel aandurfde. Inmiddels ben ik vele cursussen verder, en word ik persoonlijk gecoacht door een zeer ervaren gerenommeerde fotograaf. Ik leer elke dag, en ik doe het graag. Natuur en architectuur zijn geliefde onderwerpen om het spel van het licht vast te leggen. Maar mensen zijn en blijven het boeiendst.

Afscheidsfotograaf

Al observerend zie ik een nieuwe rijkdom ontstaan aan woorden, beelden, muziek en rituelen. Op alle belangrijke levensmomenten, en zeker ook bij het laatste afscheid. Die veelheid is gevormd uit een mengsel van oud, vaak zéér oud, en nieuw. Er is weer veel meer te kijken bij een afscheid. We stoppen niet meer het hele scala aan emoties en gedachten achter een strak gezicht.

Maar schokkend blijft het, het loslaten van een dierbare, van iemand waarmee je voor korte of lange tijd het leven hebt gedeeld. Begrijpelijk, de dood went nooit.

De intensiteit van die dag, dat uur, dat moment is zo groot dat je er niet steeds in slaagt om je heen te kijken. En als je kijkt, zie je het soms gewoon niet. Dat is nu eenmaal zo in tijden van treurnis. Dat zijn dan de momenten in een mensenleven die je vast zou willen houden. Als afscheidsfotograaf doe ik dat. Als voorrecht en als uitdaging. Meevoelend als mens, maar ook als koel observator. Dan komt de journalist in mij naar boven die verslag doet van wat zich voor mijn neus afspeelt. Dat vast te leggen is een groot goed.

Ik werk samen met Jan Stads van Pix4Profs.
Mijn werk is ook te vinden in de portfolio van de Fotoclub Pix4Profs.

Over mijn werk als ritueelbegeleider leest u meer op mijn andere website.